Mijn collega zei het vandaag al. Deze dag is uitzichtloos. We zaten in de kantine, bedrijfsrestaurant moet ik zeggen, daar hechten sommige mensen aan. De ramen aan beide kanten waren uitzichtloos. De mist was zo dik dat de gebouwen in de omgeving waren verdwenen. We zijn omringd door 1 grijze massa. En niet zo een met allerlei creatieve en wonderlijke ideeën.
Deze contstatering was natuurlijk geen nieuws. In de nacht van zaterdag op zondag werd ik al stevig benauwd wakker. Ik hoefde niet naar buiten te kijken om te weten wat voor weer het was. Zondag heb ik amechtig hijgend doorgebracht. Op pure koppigheid heb ik mijn loopje gedaan. Verder veelal met zwoegende boezem op de bank gelegen.
Vanmorgen kwam Tammo me vertellen dat ik met de auto naar kantoor moest. Als ik dat door onvoldoende afgekicktheid niet zou aandurven, moest ik maar een taxi bellen. De mist leek nog dichter dan zondag. Ik zucht. Geen diepe natuurlijk, want dat gaat niet. Ik ga voor het laatste restje tramadol koude kalkoen en stap in de wagen naar de zaak.
Ik houd het knap vol. Ik piep me door diverse overleggen heen en blijf zo lang als strikt noodzakelijk. Ik neem me voor om daarna meteen thuis te gaan rusten, maar er komen wat kinderdingen tussen en voor je het weet moet je alweer eten.
Dan is het het begin van de avond en ineens vertrouw ik het niet. De voorspellingen zijn dat de mist voorlopig aanhoudt. Ik adem vooral op spierkracht en ik merk dat ik moe word. Ik weet dat dat het moment is dat het gevaarlijk wordt. Ik durf eigenlijk de nacht niet goed in. Ik bel de huisartsenpost. Ik weet namelijk niet zeker of prednison helpt bij benauwd door weersomstandigheden. Het maakt de lucht immers niet beter. Het antwoord lucht op. Ik start direct met een stootkuur. Kan ik straks misschien lekker slapen. Om niet te spreken over morgen fris weer op.
noomenna 