En dan ineens zit ik er weer volop in. Ik kan niet slapen van de pijn. Om twee uur ’s ochtends stap ik over van zaldiar op tramadol. Het helpt niet. De pijn blijft. Dit is hoe het is.
Donderdag mag ik weer onder stroom. Nog vier dagen. Laat ik het nog 1 keer uitleggen. Dr K. zet de naald inwendig. Meestal eerst rechts. Als iemand een naald in een schreeuwende zenuw zet, zit je al gauw tegen het plafond, maar je moet je hoofd erbij houden. Hoe dichter op de pijnkern de naald zit, hoe effectiever de behandeling.
Ik neem altijd Beer mee. Ik verberg mijn gezicht in zijn vacht en ik bijt in zijn poot. Hij heeft een ondankbare taak. Andere vrouwen nemen hun man mee. Ik denk dat het Tammo meer pijn doet dan mij en ik moet opletten en me geen zorgen maken over hoe het hem vergaat. Al na de eerste keer heb ik besloten dat hij beter niet mee kan gaan. Ik vind het wel fijn als hij vroeg thuis is, want ik heb een hoop knuffels nodig.
Als de naald op de juiste plek zit maken ze een elektrisch circuitje door de andere pool aan mijn bovenbeen te maken met een plakstrip. Dan gaat de stroom erop. Het klinkt denk ik erger dan het is. Het doet denken aan Abu Graib martelpraktijken en zo erg is het nou ook weer niet. Ze zeggen dat je iets moet voelen kloppen. Dat is niet wat ik voel, ik voel iets branden. Afhankelijk van hoe snel ik de stroom opmerk, is de locatie van de naald goed gekozen. Ik vind het een moeilijk moment. Alleen de naald in de zenuw geeft al het gevoel van schokjes. Ik moet goed opletten bij welk voltage ik het merk. Als het voltage te hoog is, zit de naald niet goed en moet dr K. opnieuw prikken. Meestal checken we twee of drie keer en zit hij dan toch goed. Dr K’ s hand is trefzeker.
Als we het er eenmaal over eens zijn dat de naald goed gezet is, gaat het voltage open. Het duurt twee minuten. In die tijd voel ik het branden. Dr K. en verpleegkundige A. kletsen en maken grapjes om me af te leiden. Na de twee minuten is de pijn niet verminderd. Dus doen we er nog twee. Aan het eind van die tweede keer voel ik het zachter worden. Ook dr K. merkt een vorm van ontspanning. De rechterkant is klaar.
Links is erger en moet drie keer twee minuten. Als het voorbij is, sta ik wankelend op. In de wachtkamer maak ik muntthee met veel suiker. Pas als ik zeker weet dat ik veilig thuis kan komen, ga ik weg.
noomenna 